Ze zetten Rigardus op de tafel. Ik begin altijd met wegen. Rigardus paste maar net op de weegschaal. 9,6 kilogram! “Tja”, grijnsde meneer van der Griend “Hij heet niet voor niks Rigardus.” Ik keek hem niet begrijpend aan. “Rigardus Rijnhout was de naam van de Reus van Rotterdam, die leefde begin van de vorige eeuw.” Legde hij uit.
Toen viel het kwartje de reus van Rotterdam was een Rotterdammer van uitzonderlijke grootte. Twee meter en achtendertig centimeter was hij lang en alles aan hem was groot. Deze Main Coon was ook groot in alles. Vergeleken met een normale Europese korthaar was Rigardus echt een reus. “Gaat alles goed met Rigardus?’ vroeg ik. “Ja hoor, alleen stinkt hij wel erg uit zijn bek. We kunnen er s ’nachts niet van slapen” zei Mevrouw van der Griend.
Rigardus bleek elke nacht tussen hen in te liggen in bed. Ik opende de bek en zag meteen wat er mis was. Het tandvlees was vuurrood en ontstoken. Het stonk enorm en bij sommige kiezen kon ik tussen de wortels doorkijken. “Ja dat begrijp ik. Rigardus heeft een aandoening die veel voorkomt bij Main Coons. Het stomatitis gingivitis complex.” Zei ik. “Dat moet u even uitleggen, niet zulke dure woorden gebruiken hoor” zei ze met een lach. Ik legde uit dat er chronisch ontstoken tandvlees aanwezig was.
De oorzaak kennen we niet en er is maar een afdoende oplossing namelijk het trekken van alle kiezen. “Oei, dat klinkt niet goed, kan hij dan nog wel eten?” vroeg meneer bezorgd. Ik legde uit als alles getrokken was dat een enorme opluchting zou zijn voor Rigardus en dat hij gewoon nog harde brokje kon eten.
Het is wel een ingrijpende complexe behandeling. Bij het ophalen na de ingreep verzuchtte meneer van der Griend ”De rekening is ook nog een reuzenbedrag” en gaf me een knipoog.
Bij de controle na 14 dagen bleek Rigardus aan zijn tweede jeugd te zijn begonnen. Hij had er toch meer pijn aan gehad dan men dacht.
De reus van Rotterdam was niet zo fortuinlijk. Die mocht slechts 37 jaar oud worden.
