Tijdens het ochtendprogramma stond opeens de dierenambulance voor de deur van de praktijk. Op een brancard werd een klein teckeltje naar binnen gebracht met twee hevig geëmotioneerde eigenaren. “Onze hond is onder een auto gekomen, en bij het oppakken van de straat heeft hij mij gebeten, terwijl het de liefste hond van de wereld is.” Sprak de man.
Direct maakten we tijd en ruimte vrij om de teckel te onderzoeken. Achter was hij heel pijnlijk en kon hij niet staan. Hele bleke slijmvliezen en een hoge hartslag. De hond was ernstig in shock geraakt. Na aansluiten op een infuus maakte we foto’s. Het bekken was gebroken en de staart losgescheurd van de wervelkolom. In de diergeneeskunde geldt eerst stabiliseren en dan pas opereren. Dus we wachtten af.
Een dag later was de shock weg maar Bunny, zo heette de hond van de familie Slager, kon niet zelf plassen. We bespraken de risico’s van de operatie van het gebroken bekken en de gebroken staart. We konden niet lang wachten, want anders zou de operatie steeds moeilijker worden, maar we konden niet garanderen dat Bunny weer controle over zijn blaas zou krijgen. “Doet u maar wat nodig is we willen hem die kans geven.” Zeiden ze in koor.
De onvoorwaardelijke liefde voor hun hond ontroerde me. Na een succesvolle operatie was het afwachten. Bunny kon weer lopen! Maar moest nog wel geholpen worden bij het plassen. Maar enige weken later ging het al een stuk beter. Ze hadden het risico genomen, maar gelukkig ging het de goede kant op.
