Had ik u al eerder over uiterst primitieve omstandigheden bericht, het volgende stelt dit alles in de schaduw.
Toen we terug kwamen uit het oerwoud na een bezoek aan een indianendorp, kreeg ik een telefoontje. Of ik de volgende dag nog mee wilde om nog een paar honden te steriliseren.
Het bleek dat er een sterilisatieguerrilla-actie was georganiseerd op een zandplaat aan de monding van de Surinamerivier. Daar is geen water, geen elektriciteit en geen bebouwing.
Er wonen enkele illegalen uit Gyuana. Zij leven daar onder erbarmelijke omstandigheden onder enkele afdakjes van golfplaten.
Daar liep een roedel van zo’n dertig honden die leefde van visafval.
Om de populatie te stabiliseren en het verdrinken van de puppy’s door de bewoners te voorkomen was besloten, omdat er toch nog wat dierenartsen voor vakantie waren achter gebleven, om alle teven te steriliseren en zo veel mogelijk reuen te castreren.
De ochtend ging er een ploeg per boot naar de zandplaat om een soort tentenkamphospitaal in te richten. Met palen, zeil en touw werd een soort operatiekamer ingericht en onder een groot zeil was de voorbereiding en de uitslaapruimte.
We moesten zelf ons water meenemen. Er was steriel instrumentarium voor 28 operaties mee.
In de ochtend waren de meeste honden, gelokt met knakworstjes, al gevangen.
Wij gingen met een boot om twaalf uur naar de zandplaat.
Wat ik daar aantrof tart elke beschrijving. De stank was immens, de honden broodmager en de omstandigheden uiterst primitief.
Er waren jachtopzieners mee die de plaatselijke bevolking inlichtte over de actie en zij hielpen ook met het vangen van de honden.
Bij een temperatuur van 35 graden hebben we die middag 23 honden kunnen helpen.
Uitgeput, maar zeer voldaan voeren we die avond terug naar Paramaribo.
