Er stond een afspraak voor vaccinatie in de agenda. Nu gebeurt dat gelukkig wel vaker, dus waarom zou dat een begin van mijn column zijn? Het was de vaccinatie van de bouvier Schot van mevrouw Elza Hetert. Schot is een gezonde levenslustige bouvier, maar dat was niet altijd zo. Vijf en een half jaar geleden kwam mevrouw Hetert met Bas omdat hij sloom en suf was. “ik weet niet wat het is” zei ze “maar de laatste weken sleept hij zich naar buiten en wil dan nauwelijks lopen. En dat terwijl Schot nog maar drie jaar oud is” Ik onderzocht Schot toen en voelde dat alle lymfeknopen bij Schot vergroot waren. “We moeten van een lymfeknoop een stukje onderzoeken, want pas dan kunnen we een zekere diagnose stellen” sprak ik. “Er is toch niets ernstigs?” riep ze uit. “Ik hoop het niet maar dat zou wel kunnen, daarom moeten we dat onderzoek doen.” vertelde ik haar.
Het bleek echter om lymfeklierkanker te gaan. “Is daar niets aan te doen?’” vroeg ze bezorgd. Ik vertelde dat de enige behandelmogelijkheid chemotherapie zou zijn. Daar wordt bij deze kankersoort goede resultaten mee behaald.
Hoewel de fokker het haar op alle manieren afraadde zette Elza Hetert toch door. Het was een intensief behandeltraject waarbij de kanker ook nog in het oog kwam en daar voor verhoogde oogdruk zorgde. Gelukkig konden we met behandeling de oogdruk omlaag brengen. Voor een oog was dat helaas te laat.
De chemotherapie sloeg aan en Bas genas. Het was bij de vaccinatieafspraak vijf jaar geleden dat Bas genezen was. Hij zag er fantastisch uit en mevrouw Hetert zij voor de zoveelste keer ”ik ben blij dat ik toen naar u geluisterd heb.
Ik ben zo blij dat ik Bas heb laten behandelen!” Bas bedelde om een hondenkoekje en rende vrolijk weer naar de auto en ik ben blij dat we tegenwoordig deze behandelingen tot onze beschikking hebben.
