De assistente kwam vanaf de balie naar achteren. “Is er iemand die zo meteen naar een hond kan kijken met een toeval?” Zei ze en ze keek glimlachend naar de drukte die er heerste in de voorbereiding van de operatiepatiënten. “Ja hoor” zei ik laat maar komen.
Gelukkig zat ik net tussen twee operaties in en kon ik daar even tijd voor vrijmaken. Je kunt plannen wat je wilt, maar het loopt bijna altijd anders, dacht ik terwijl ik me omkleedde van operatie outfit naar spreekuur outfit. Al snel kwam er een auto met behoorlijke snelheid aangereden en voor de deur stopte hij. Er kwam een mevrouw uit met een hond in haar armen. Nadat we de gegevens van de hond hadden opgezocht, kon ze meteen door naar de spreekkamer.
Ze legde een slappe hond op tafel, die echter nog wel zich bewust van zijn omgeving was. “Dat lijkt niet op epilepsie” zei ik tegen haar en vroeg haar wanneer het was begonnen en wat er precies gebeurd was. “Dit is Flix en hij heeft een hartkwaal, ik denk dat dit het einde is” zei ze geëmotioneerd. “Nou zei ik ”het is nu juist mijn taak om te kijken wat de oorzaak van dit alles is, en dan uit te vinden wat er aan te doen is.” Ze moest lachen door haar tranen heen. “U heeft gelijk dokter, ik loopt te hard van stapel.” Ik onderzocht de hond en ontdekte al snel dat hij ernstige bloedarmoede had.
We deden bloedonderzoek en na een half uur kon ik haar vertellen dat de bloedarmoede de oorzaak was. Flix brak zijn eigen rode bloedlichaampjes af en gelukkig konden we dat proces met medicijnen keren. Al snel was Flix weer op de been. “Ik begrijp nu wat tunnelvisie is” zei ze lachend toen ze op de laatste controle kwam.
