Op zondagmiddag is het de eerste bijeenkomst op het Surinaams asiel. Een weerzien met oude vrienden. We ruimen de meegebrachte medicatie en hechtmateriaal op en bespreken met de studenten de procedures.
Daarna ga ik met de mij toegewezen stagiaires naar mijn operatietafel. Dan bespreken we hoe we dat met z’n drieën gaan organiseren de komende twee weken. De maandag gaat het dan echt gebeuren. Het is dan altijd erg onwennig en het duurt even voordat iedereen zijn draai gevonden heeft. Maar de dinsdag loopt alles gesmeerd. Rond de zestig honden per dag worden er dan gesteriliseerd.
We zijn met vier dierenartsen de eerste week en worden bijgestaan door lokale Surinaamse dierenartsen. De tweede week zijn we dan weer met vijf dierenartsen. Soms gaat het niet helemaal goed. Dan krijgen de honden hun kap af thuis en gaan aan de wond zitten. Dan belt de eigenaar naar het project en dan kijken we of er opnieuw gehecht moet worden.
Van de week zelfs belde een eigenaar dat de darmen er uithingen. Op het asiel aangekomen bleek er zelfs een hap uit de darmen genomen te zijn. Na reiniging van het geheel heb ik twee nog vitale stukken darm aan elkaar gehecht. Dit onder zeer primitieve omstandigheden. Maar Surinaamse honden zijn echt ijzersterk en de volgende dag bij controle ging het goed met de hond. Volgende week komt ze nog een keer voor controle en hopelijk gaat ze het redden. Zo gebeuren er altijd onverwachte zaken.
