Mijn collega had dienst en belde mij op voor overleg. “Er komt zo een hond naar de praktijk met het oog eruit. Hoe ging die operatie ook alweer waarbij je de oogspleet vergroot om het oog weer in de oogkas terug te krijgen?” klonk het enigszins verontrust. Nadat ik uitgelegd had wat de essentie was en hoe het uitgevoerd moest worden, voelde ik dat mijn collega enigszins gerustgesteld was. Toen ik maandag op de praktijk kwam, vroeg ik mij af hoe het was gegaan. Het bleek niet verlopen zoals wij dat in ons hoofd hadden.
“De eigenaar kwam met de hond in de praktijk en zette een glas water op de balie” zei ze nog steeds verbaasd van het gebeurde. De hond bleek een chihuahua te zijn en de andere hond in het gezin had speels naar de chihuahua gehapt. Plotseling bleek hij het oog van de chihuahua in zijn bek te hebben. De eigenaar had het oog snel uit zijn bek gehaald en in een glas lauw water gedaan en was meteen naar de praktijk gekomen met hond en het glas. Mijn collega kon het nog nauwelijks geloven. “Aan de chihuahua was verder geen enkele verwonding en het bloedde nauwelijks. Ik heb de oogleden operatief aan elkaar gezet zoals we doen na het verwijderen van een oog” sprak ze. Het oog is bij het ziekenhuisafval gegaan want de eigenaar wilde het niet mee naar huis.
Nu hebben Chihuahua’s een bijzondere schedelvorm waardoor het oog nauwelijks beschermd wordt door de oogkas. Maar dat dit kon gebeuren hadden we nog nooit meegemaakt. Of de eigenaar werkelijk dacht dat we het oog weer terug konden zetten hebben we maar niet gevraagd. Maar na tien dagen kwam een vrolijke hond in de praktijk voor het verwijderen van de hechtingen. “Hij speelt nog steeds graag met de andere hond, dokter” zei de eigenaar tevreden.
