He hé, ik ben weer een beetje bij de levenden. Ik heet nu Harry en woon tijdelijk bij een hele lieve assistente van Stroowaert. Eerst had ik een baasje die mij wilde euthanaseren, maar de dierenarts waar hij heen ging vond dat niet goed. Toen zei mijn vorige baasje: “Dan gooi ik hem wel op straat”. En dat deed hij.
Gelukkig werd ik, meer dood dan levend, gevonden door iemand die de dierenambulance belde. Zo kwam ik bij Anton Fennema in het dierenziekenhuis terecht. Hij keek heel zorgelijk, maar ging gelijk aan de slag. Ik werd aan het infuus gelegd, en omdat ik zelf niet kon eten, kreeg ik een slangetje via mijn hals zo mijn maag in. Via dat slangetje kreeg ik mijn eten toch binnen. Na een week leek er niet veel verbetering te zijn, en Anton Fennema was al bezig om mijn euthanasie voor te bereiden toen de assistente hem riep en zei: kijk hij(ik had toen nog geen naam) eet zelf! Ik had inderdaad net zelf weer wat hapjes genomen.
Langzaam werd ik weer sterker en op het laatst was ik van het infuus af en was de voedingssonde(zo heette dat slangetje) ook weer verwijderd. Intussen noemden ze mij Harry naar de dierenarts die mij niet in wilde laten slapen.
Op de facebookpagina van Stroowaert hadden ze mijn verhaal verteld en gevraagd of er iemand was die mij nog een fijne oude dag wilde bezorgen. Er was toen ik nog op de praktijk revalideerde iemand waar de poes net van was dood gegaan en die mij al gezien had. Die wilde mij wel hebben! Niet dat het niet fijn was dat de assistente mij mee naar huis nam, maar haar twee eigen poezen vonden mij maar een rare indringer. Nu ben ik blij weer een heel lief bazinnetje te hebben. Wat kan er al veel gebeuren in een kattenleven…..
