Ditmaal is Flappie geen konijn, maar een grote Basset. U weet wel zo’n grote lange hond met hele korte pootjes. Flappie was doorgestuurd door een collega.
Er was een verwaarloosde talgkliercyste ter grootte van een dessertbord op de zijkant van de hond ontstaan. De eigenaresse had de operatie steeds uitgesteld omdat ze bang was voor de narcose. Zo was er een eenvoudige ingreep veranderd in een complexe operatie.
Omdat ik regelmatig bulten verwijder op plekken waar te weinig ruimte is voor het makkelijk sluiten van de wond en daarbij gebruik maak van flaptechnieken, leek dit een optimaal geval om door te verwijzen. Flaptechnieken zijn operatietechnieken waarbij delen huid elders van het lichaam zo gedraaid worden dat de wond zonder spanning gesloten kan worden. Het is geen transplantatie. De huid wordt aan drie kanten los gemaakt en blijft verbonden aan een kant met de rest van de huid. Door draaiing ontstaat er dan opeens ruimte om de wond spanningsloos te sluiten.
Toen Flappie de spreekkamer binnen wandelde begreep ik nog een reden van de doorverwijzing. Nadat het provisorische verband verwijderd was kwam er een enorme stank vrij. Opeens werden overal deuren gesloten. “U heeft wel heel erg lang gewacht met de beslissing om er iets aan te laten doen” sprak ik. “Ach dokter tot vorige week ging het nog maar nu stroomt er dagelijks bloed uit” zei de eigenaresse met trillende stem. En inderdaad vormde zich een aardig plasje bloed onder Flappie. “Kom” sprak ik opgeruimd “we zullen Flappie snel van deze narigheid verlossen.” En na een paar uur lag Flappie geurvrij uit te slapen in de opname. En de Flap? Nou deze Flappie was zelf een grote flap en kon de huid makkelijk missen. Er was geen flap nodig.
Toen de eigenaresse Flappie kwam ophalen keek ze blij en zei: “nu sleept zijn piemel ook niet meer over de grond. Wat knap van u!” Ik moest even hard in mijn wang bijten om niet in lachen uit te barsten.
