Max, een stoere Duitse herder van acht jaar oud, kwam op een ochtend de praktijk binnen. Normaal gesproken verwacht je bij een herder een fiere houding: alert, een blaf hier en daar, en een flinke kwispel. Maar Max oogde anders. Rustiger. En zijn eigenaar keek me met een bezorgde blik aan.
“Dokter, ik snap er niks van,” begon hij. “Hij is zijn energie verloren, en… eh… hij geeft melk. Een herder! Een reu! Melk! Dat kan toch niet?” Ik knikte. “Nee, dat hoort inderdaad niet. Laten we hem eens goed onderzoeken.”
Bij het lichamelijk onderzoek viel meteen op dat Max slechts één teelbal in het scrotum had. De andere was niet te vinden. Soms daalt een testikel nooit af en blijft in de lies of buikholte zitten. Dat noemen we een cryptorche testikel, of in de volksmond: een binnenbal. Een testikel in de buik heeft een groter risico om tumoreus te ontaarden. “Max heeft maar één testikel in zijn scrotum.” “Ja, dat klopt. Die is nooit ingedaald!” “Zijn buik voelt gespannen aan en de testikel in de buik is enorm vergroot.” “Wat wil dat zeggen?”
“Waarschijnlijk is de testikel tumoreus ontaard. De melkproductie past in het beeld van een zeldzaam feminisatiesyndroom: een tumor in de testikel die vrouwelijke hormonen aanmaakt. Dat verklaart ook Max’ lusteloosheid.” Max zijn eigenaar kijkt me met grote ogen aan. “Dus… mijn stoere kerel is eigenlijk half aan het veranderen in een dame?” “Zo kun je het zien,” zei ik glimlachend. “Maar gelukkig kunnen we dit behandelen. De oplossing is een operatie waarbij we de zieke testikel verwijderen.”
Een dag later werd Max geopereerd. De ingreep verliep vlot. Via een snede in de buik haalden we de afwijkende testikel eruit. En ja, die was indrukwekkend groot. Eenmaal verwijderd, was het wachten tot de hormonen in Max zijn lichaam normaliseerden en hij zijn energie zou hervinden.
Tien dagen later kwam hij terug voor controle. Hij liep de spreekkamer binnen met een heel andere uitstraling: heldere ogen, kwispelende staart, en een veel energiekere pas. Zijn eigenaar straalde. “U gelooft het misschien niet, maar hij speelt weer met zijn bal in de tuin. Hij lijkt wel jaren jonger!”
Ik onderzocht de wond, die keurig genezen was. Ook de melkproductie was gestopt en zijn vacht begon al op te knappen. “Hij is er echt van opgeknapt,” zei ik. Zijn eigenaar knikte enthousiast. “Ik dacht even dat hij oud en versleten was, maar blijkbaar droeg hij gewoon een ballast met zich mee.” “Letterlijk,” zei ik lachend.
Max legde zijn kop tevreden op de knie van zijn baas. Alsof hij wilde zeggen: het is goed zo, ik voel me weer mezelf. Het blijft een fascinerend fenomeen: een stoere reu die plots melk geeft door een tumor in een verborgen testikel. Het klinkt als een grap, maar het is een serieuze aandoening die levensbedreigend kan zijn. Gelukkig kwam Max op tijd.
Bij het afscheid zei zijn eigenaar met een glimlach: “Tja, ik heb altijd al gezegd dat hij een gevoelige kant had. Maar vanaf nu mag hij gewoon weer mijn stoere herder zijn.” En zo liep Max, verlost van zijn binnenbal, trots de praktijk uit. Zijn kop omhoog, zijn pas krachtig. Terug naar het echte hondenleven.