In de weekenddienst belde een onbekende mevrouw op. “Ik zal het maar eerlijk zeggen: ik ben geen klant bij uw praktijk. Maar ik kan nergens anders terecht. Van mijn eigen dierenarts kan ik pas vanavond komen om tien uur.” Sprak ze enigszins geagiteerd. Het was zondag drie uur in de middag. “Wat is er precies aan de hand?” Vroeg ik.
Ze begon een onsamenhangend verhaal. Het kwam erop neer dat de hond blaasproblemen had, slechts weinig medicijnen kon verdragen en dat ze die ochtend in de spoed bij haar eigen praktijk was geweest, waar een injectie was gegeven voor de blaas waarvan ze niet wist wat het was. “En nu kan hij niet meer lopen en ligt alleen nog maar te hijgen.” Zei ze. “Kom er maar meteen aan.” Zei ik.
Zeer opgelucht antwoorde ze: “dat doen we!” Bij aankomst melde ze dat ze dacht dat de blaas op knappen stond. De hond kon inderdaad niet staan en lag te hijgen als een karrepaard. De eigenaresse was ervan overtuigd dat de injectie van die ochtend dit allemaal had veroorzaakt.
De buik voelde soepel aan en van de blaas was niets te voelen. Eerst maar eens een foto van de buik maken, dacht ik, en zo gezegd zo gedaan. De blaas zag er normaal uit en ik zag geen blaasstenen. Maar ik zag een enorm gestuwde lever. Dat bracht me op het idee om van de borstholte maar eens een foto te maken. En: Bingo! Het hart tekende zich af als een grote voetbal. Bijna had het verhaal van de eigenaresse me de verkeerde kant opgestuurd. Hier was echter sprake van een overvulling van het hartzakje, een levensbedreigende aandoening. De blaas en de injectie hadden er niets mee te maken.
Direct nam ik contact op met een specialist en een uur later was een liter vocht uit het hartzakje afgetapt. Daar knapte de hond razendsnel van op. “Wat ben ik dankbaar dat u zo snel de diagnose stelde, anders was Pericardo overleden.” Zei ze later bij een controle geëmotioneerd. Ja, dacht ik, dat is wat een weekenddienst soms zo enorm leuk maakt.
