“Dokter ik heb nu toch zoiets raars, Pasja wil de hele tijd naar buiten.” Zei mevrouw Reedijk. Pasja is een hond die normaal de hele dag in een hoekje ligt, met tegenzin naar buiten gaat en zeker als het regent. Het verbaasde mij dus ook enigszins. Pasja is een 9 jaar oude teef met licht overgewicht. “Zullen we Pasja dan maar eens goed onderzoeken? Misschien heeft ze blaasontsteking en wil ze daarom naar buiten.” Sprak ik.
“Nou, dat zou best wel eens kunnen want ik vind sinds kort steeds bloeddruppeltjes in huis. “ Zei mevrouw Reedijk. Al snel had ik door wat er aan de hand was. De vulva van Pasja was fors vergroot en er hing een druppeltje bloed aan. Als ik op de staartbasis drukte ging de staart vanzelf opzei. “Ze is loops” vertelde ik haar.
“Maar dat kan helemaal niet ze is al twee jaar niet meer loops geweest, ik dacht dat ze in de overgang was.” Zei ze verschrikt. Toen ik haar aankeek parelde het zweet van haar gezicht en had ze een vuurrood gezicht. Ze was van middelbare leeftijd dus ook dat kon ik wel plaatsen. Lachend zei ik: “Honden hebben de pech, of (terwijl ik haar aankeek) het geluk dat ze geen overgang kennen. Als ze ontsnapt was had Pasja over twee maanden waarschijnlijk een nest gehad.”
Ze keek me ook lachend aan, de opvlieger was intussen opgevlogen, en zei: “Nou dat is me wat, dus dat gaat vanzelf weer over, nou dan zal ik maar goed opletten dat Pasja niet ontsnapt. Want een bejaarde hond met een nest puppy’s lijkt me niet zo’n goed idee.” Opgelucht verliet ze de spreekkamer terwijl ik haar nek alweer rood zag worden. Zoals wij in de praktijk altijd zeggen: tja, een hond is geen klein mens op vier poten.
