Soms vergeet je wel eens dat het werk dat een dierenarts doet niet voor iedereen gewoon is en dat er soms details zijn die mensen de eetlust kunnen benemen. Vol enthousiasme begin ik dan een verhaal en langzaam wordt het steeds stiller en worden sommige gezichten een beetje bleek.
Ik zat eens bij mensen aan tafel en we aten op dat moment macaroni. Van die ouderwetse elleboogjes. Je ziet ze tegenwoordig steeds minder door het enorme aanbod van pastasoorten. In een hoek van de kamer scharrelde een cavia in zijn hok. “Daar weet ik nog wel een leuk verhaal over” sprak ik. Mijn tafelgenoten keken mij nog nietsvermoedend vrolijk aan.
Er kwam een cavia op mijn spreekuur die niet meer at. Dat komt veel voor bij cavia’s en vaak is dat een gebitsprobleem. De tanden waren lichtelijk scheef afgesleten dus ik ging ik van uit dat dat nu weer zo was. We maakten een afspraak om, onder narcose, het gebit te inspecteren. Het gebit was eigenlijk normaal en we zaten te filosoferen over de oorzaak van het niet eten toe plotseling een made over de cavia kroop.” Vertelde ik enthousiast.
Ik had moeten zien dat de gezichten lichtelijk betrokken. “Wat bleek?” ging ik vrolijk verder, “De narcose doet de lichaamstemperatuur altijd dalen en daardoor schrokken de maden. Die hadden zich in de ruime voorhuid bij de penis van de cavia genesteld. Stuk voor stuk hebben we die verwijderd en dat was inderdaad de oorzaak van het niet eten.” Er viel een stilte. De vergelijkbare vorm van maden en elleboogjesmacaroni was mij nog nooit zo opgevallen. Ik heb bij die mensen nooit meer elleboogjesmacaroni gezien. Trouwens, behalve ik had verder niemand zijn bordje leeggegeten….
