Mevrouw de Vries belde licht geagiteerd de praktijk. Normaal was ze de rust zelve maar nu was er duidelijk iets mis. “Ik weet niet wat er is, maar Levi gaat helemaal niet goed. Hij ligt stil en kan niet meer overeind” sprak ze bezorgd. “Komt u maar meteen.” zei de assistente, en zo geschiedde.
Levi was een grote rottweiler van 50 kg dus die was niet zo gemakkelijk te vervoeren. Maar thuis onderzoeken is eigenlijk nooit een optie want de mogelijkheden zijn dan zeer beperkt. Snel ingrijpen is dan sowieso niet mogelijk. Vanuit de auto werd Levi op onze brancard gelegd en zo naar de spreekkamer gereden. Hij lag inderdaad rustig, maar wel attent, op de brancard. “Gisteravond was er nog niets aan de hand. Vanochtend wilde hij niet eten en daarna niet meer staan.” Vertelde ze.
Bij het onderzoek bleek hij een veel te hoge hartslag te hebben voor een rustig liggende grote hond. Ook waren zijn slijmvliezen erg bleek. Dan gaan er direct alarmbellen rinkelen want dat kan levensbedreigend zijn. Bij nadere inspectie viel de iets bolle buik op. Bij een punctie van de buikholte trok ik de injectiespuit vol met bloed. “Oei, dat is niet best” zei ik “vermoedelijk heeft Levi een bloedende milttumor. Dat kan een goedaardige maar ook een kwaadaardige oorsprong hebben. Bij kwaadaardigheid zaait het vaak uit naar de lever.”
Direct daarna deden we een echo van de buik en de lever bleek niet aangetast. “Helaas is dat geen garantie, want een uitzaaiing begint met enkele cellen en pas bij een miljoen zien we wat op de echo.” Zei ik haar “Laten we dat risico maar nemen anders loopt het zeker verkeerd af.” Zei ze geëmotioneerd. We begonnen direct met de operatie en na pathologisch onderzoek van de milt bleek het gelukkig goedaardig. Zo konden we Levi nog een groot aantal goede jaren geven.
