Mevrouw de Krul kwam trots met haar puppy de spreekkamer binnen. Een lief klein bolletje vrolijkheid. Met mooi krulhaar en een vrolijk zwiepend staartje. “Dit is Doedel, onze nieuwe pup” sprak ze stralend.
Ze kwam voor de 9 weken vaccinatie en het algeheel lichamelijk onderzoek. Altijd een spannend moment, want soms vinden we toch afwijkingen die nog niet eerder gevonden waren en die dit vrolijke blije moment met een somber randje omgeven. Doedel liet zich makkelijk onderzoeken en gelukkig vond ik niets afwijkends. Bij de controle van het vaccinatieboekje bleek alles in orde.
Natuurlijk heette hij Doedel omdat het een labradoodle was. Nu had ik 30 jaar geleden ook een labradoodle, maar toen heette dat nog gewoon een bastaardpoedel. Maar de tijden zijn veranderd en onze honden veranderen mee.
Nadat ik de vaccinatie had gegeven en de belangrijkste zaken omtrent de preventieve zorg voor de opgroeiende pup, zag ik dat mevrouw Krul een beetje schrok. “U zei net dat teven beter gesteriliseerd konden worden om melkklierkanker te voorkomen, maar dat castratie door u alleen op medische indicatie gedaan wordt” zei ze beteuterd. “Dat klopt” zei ik, “Maar is dat dan een probleem?” “Ja” vertelde ze “Ik heb een contract moeten tekenen dat ik hem laat castreren, anders moet ik een boete betalen”
“Dat is niet zo mooi, want eigenlijk doen we dat alleen bij bijvoorbeeld prostaatproblemen en sommige tumoren of bij ook wel eens bij hypersexueel gedrag” sprak ik. “Eigenlijk wil de fokker dus dat we onnodig in een gezonde hond gaan snijden.” Iets minder blij verliet mevrouw Krul de spreekkamer. Ik was ook wat minder goed gehumeurd. Dit zouden we toch niet moeten willen dat door een contract medische handelingen afgedwongen kunnen worden.
