Mevrouw Wortel kwam met haar hond Max op het spreekuur. “Hij mankeert niks hoor dokter, maar nu wil ik hem toch maar laten vaccineren. Je hoort zoveel over ziekte van Weil de laatste tijd. Pas is er nog een hond aan dood gegaan hier in de Hoeksche Waard.” “Dat is zeker waar” sprak ik, “ dat is inderdaad een bewezen geval. Uit het bloedonderzoek kwam duidelijk naar voren dat dat de doodsoorzaak was.”
Ik had de hond Max al jaren niet meer gezien. Omdat mevrouw Wortel nooit iets aan haar hond gemerkt had, was ze niet geweest, en door het achterwege laten van de vaccinatie was er ook nooit een complete gezondheidscontrole uitgevoerd. Eigenlijk rook ik het al bij binnenkomst maar toen Max op tafel stond zag ik een dramatisch gebit. “Oei, oei, was u daar maar eerder mee gekomen.” “Maar ik merkte niets aan Max, hij at zijn eten gewoon op.” Sprak ze verschrikt. “Hij speelde wel wat minder met kauwstaafjes” bedacht ze zich toen ik haar daarom vroeg. “Maar ik dacht dat dat kwam door het ouder worden” zei ze enigszins beschaamd.
Ik liet haar het gebit zien en het was een dramatische opeenstapeling van tandsteen, tandvleesontsteking en pus. “Daar zullen we wat aan moeten doen” zei ik niet alleen heeft Max er last van maar de bacteriën komen ook in het bloed en zo in het lichaam terecht. Ook wordt zo het kaakbot afgebroken en komen de wortels bloot te liggen.”
We maakten een afspraak en door dat het zo laat pas ontdekt was moet Max heel wat tanden en kiezen verliezen. Trekken was nog de enige mogelijkheid bij veel elementen. Als het eerder ontdekt was had dat voorkomen kunnen worden. “Ik begrijp nu dat behalve de vaccinatie ook de bijbehorende gezondheidscontrole erg belangrijk is” Zei mevrouw Wortel toen ze Max kwam ophalen. Vrolijk huppelde Max met haar mee.
