Er was eens een man. Die reed in zijn auto van Zeeland naar de Hoeksche Waard. Nou, niet echt bijzonder zult u zeggen. De haringvlietbrug was in ieder geval weer opengesteld. Onderweg zag de man een jong katje langs de weg liggen en hij dacht: “Dat klopt niet” Hij stopte en reed een stukje terug. Daar lag een kitten, net aan gereden, met een bungelend pootje. Hij nam het kitten mee in zijn auto en vervolgde zijn weg.
Hij belde het asiel in Numansdorp want dat kende hij van horen zeggen. “Siri! Bel dierenasiel in Numansdorp.” Zo gaat dat tegenwoordig. Toen het asiel hoorde dat het kitten in Zeeland gevonden was, zei men: “Maar dat is niet ons rayon, u moet een asiel in Zeeland bellen.” Tja wat nu? Hij belde het nummer van de dierenambulance Hoeksche Waard. “Wat? Zeeland, en nu bent u op Goeree Overflakkee? Dat is buiten ons gebied, daar komen wij niet.”
Toen reed de man maar naar Het dierenziekenhuis aan de Greup waar hij altijd langs kwam op weg naar huis. Daar werd zonder vragen het kitten in ontvangst genomen en na het maken van een röntgenfoto bleek de achterpoot gebroken. Wat nu? Geen eigenaar bekend en de meneer wilde ook (heel begrijpelijk) niet naar Zeeland terug. Gelukkig wilde een van onze dierenartsen het kitten wel in huis nemen. Zo kwam het dat ik op mijn vrije vrijdagavond toch nog stond te opereren. Onderstaande röntgenfoto is gemaakt na de operatie.
Het kitten heet intussen Jack en heeft het enorm naar zijn zin. Ik moest eraan denken omdat ik in de krant las dat er een man in Wyler in Duitsland was doodgebloed omdat de ambulance er pas na een kwartier was. Een Nederlandse ambulance had er uit Limburg eerder kunnen zijn maar door de grens gebeurde dat niet. De samenwerking tussen de ambulancediensten in de grensgebieden bestaat eigenlijk niet. Grenzen zijn rare dingen.
