Wat me in jaren niet meer gebeurd is, gebeurde vandaag. Ik werd door een hond gebeten. De hond leek in eerste instantie zo vriendelijk maar toen ik naar zijn hart wilde luisteren, gaf hij al aan dat hij hier niet van gediend was. Ik onderschatte de situatie en hup, daar werd ik in mijn hand gebeten. Gelukkig in mijn rechterhand(ik ben links)en na door de assistente verbonden te zijn vervolgde ik mijn spreekuur.
Het was een snee van anderhalve centimeter en de pees van mijn wijsvinger lag goed in het zicht. Dit moest toch even gehecht worden. Omdat ik met een hand niet kan hechten en mijn broer die ook dierenarts is in eerste instantie er niet veel voor voelde om dit klusje te klaren gingen we naar de huisartsenpost.
“Hebt u een afspraak?” Sprak de dame achter het loket. “Nee, ik ben door een hond gebeten en dacht ik kom er maar gelijk aan.” “Dat is niet zo mooi” Zei de dame. Ik dacht dat ze de beet bedoelde, maar ze bedoelde dat ik eerst had moeten bellen. De dokter bleek er niet te zijn en in de wachtkamer zaten vijf mensen. Mijn broer die niet veel zegt maar wel snel kan handelen, sprak: “daar gaan we niet op wachten, kom we gaan.” Op de praktijk was het klusje snel geklaard.
Nadat ik mezelf met een paar doelgerichte injecties lokaal verdoofd had hechte mijn broer vakkundig mijn wond. Toen we thuis kwamen zei mijn vrouw verbaasd “ Jullie zijn ook snel geholpen:” ze werkt namelijk zelf in de zorg. Ze had wel door dat er iets niet in de haak was. “Ach” zei ik met een twinkeling in mijn ogen “Dierenartsen zijn van alle markten thuis”
