Het was een lange dag. Net voordat de assistente de diensttelefoon wil inschakelen gaat de gewone telefoon. “Zeker weer iemand waar de hond al drie dagen ziek is en waarmee men de nacht nu niet mee in durft” moppert ze. Maar toch neemt ze hem op.
Ik zie haar gezicht van knorrig naar bezorgd en meelevend veranderen. “Kom maar direct naar ons toe.” Zegt ze en hangt op. Ze draait zich om. “Mevrouw Rietberg komt er nu aan. “Plotje is uit de dakgoot gevallen. “ Op een manier alsof ze van mij verwacht dat ik zal tegensputteren. Ik was dat ook van plan, maar bij het horen van de naam Rietberg verman ik mijzelf.
Mevrouw Rietberg was net haar man verloren en Plotje is alles wat ze nog heeft. Al snel komt de dierenambulance er aan. Mevrouw Rietberg rijdt vanwege haar leeftijd geen auto meer. Plotje wordt als een zielig hoopje kat binnen gedragen. Helemaal in shock. Als eerste brengen we een infuus aan en gaan daarna de situatie in kaart brengen.
Plotje was hard op haar pootjes terecht gekomen maar door de snelheid met haar kopje tegen de stoep aan gekomen. Haar onderkaak bleek gebroken. Verder had ze gelukkig niets ernstigs. Door de harde klap was er vocht uitgetreden in de longen waardoor ze reutelend ademhaalde. Dat zien we vaker als dieren harde klappen te verduren krijgen.
We besloten Plotje de nacht aan het infuus in de zuurstofkooi te plaatsen en de volgende dag de kaak te opereren. Ik kon Mevrouw Rietberg opgelucht naar huis sturen. Ze had zich op het ergste voorbereid. Tevreden schakelde de assistente de diensttelefoon in.
