De familie de Vries kwam met hun cavia op het spreekuur. Het was een heel forse cavia die ze net gekocht hadden en waarmee ze kwamen voor een algemene gezondheidscontrole.
De kleur was “black and tan” dat wil zeggen zwart op de rug en van onder bruin. Je ziet deze kleur bij meerdere diersoorten. “Het lijkt wel een hond, zo groot istie” sprak mevrouw de Vries. “Nou zeker wel” zei ik “ zo groot zie je ze zelden.” Dat bracht me in vroegere tijden, want ooit had ik een van de wonderlijkste ervaringen uit mijn diergeneeskundige loopbaan.
Ik werkte toen in een klein dorpje en daar woonde een familie die we tegenwoordig “sociaal zwak” zouden noemen. Ze kwamen op een dag op het spreekuur en hadden een cavia bij zich. “Onze pup moet ingeënt worden.” zei de vrouw blijmoedig met een sliert van 5 kinderen in haar kielzog. “Maar dat is helemaal geen hond” Bracht ik vol van verbazing uit. “Jawel hoor, de verkoper had net een nest gehad van zijn Rottweiler. En wij mochten een puppy uitzoeken”.
De vrouw keek alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. “Waar was dat dan?” vroeg ik. “bij een man die met een kar langs de deuren ging om vodden op te halen.” Zei de eigenaresse.
Ik bedacht me dat het heel moeilijk was om die man nog terug te vinden. De man had voor veel geld aan deze onnozele mensen die niet veel verstand hadden een cavia voor een hond verkocht. De vrouw was in tranen, maar de kinderen namen hun verlies. “Hoera een cavia is ook heel leuk” riepen ze in koor…..
