Mevrouw van der Hardt belde de praktijk op maandagochtend. “Heel het weekeinde heb ik plasjes in huis van Mopsie op moeten ruimen. Ik denk dat zij een blaasontsteking heeft. Ik moet om 10 uur naar Yoga kan ik even een kuurtje ophalen voor ik daar heen ga?”
Mopsie had deze klachten nog niet eerder gehad en bovendien hebben we in de praktijk een strikte regel: geen antibiotica zonder een onderzoek van het desbetreffende dier. Zuchtend sprak ze “Maar bij de dokter hoef ik alleen maar te bellen, en de pillen liggen al klaar” Nu doen humane artsen vaker dingen die bij dierenartsen de wenkbrauwen doen fronsen, maar de assistente was onvermurwbaar en een afspraak voor een consult was het gevolg.
Toen ze s’avonds bij mij kwam stond haar gezicht op zeven dagen onweer. “Nou daar ben ik dan, kijk nu maar snel even en dan kan ik tenminste bij de balie de antibiotica mee krijgen.” Sprak ze knorrig. Maar bij het onderzoek van de buik van Mopsie gaf ze duidelijk pijn aan bij het betasten van de blaas. Ook voelde de blaas heel groot aan terwijl bij blaasontsteking de blaas juist klein aanvoelt.
Ik besloot een röntgenfoto te maken. Na enig gesputter ging ze akkoord. Ik had nog nooit zoveel stenen tegelijk in 1 blaas gezien. Nu was mevrouw van der Hardt overtuigd. Dezelfde dag opereerde we Mopsie en bij het ophalen sprak ze: “Dat overgewicht waar u steeds over spreekt als ik met Mopsie bij u kom. Dat kwam zeker ook door al die stenen in de blaas?” Ik besloot dat probleem maar bij het verwijderen van de hechtingen over tien dagen met haar te bespreken.
