AU!
Mevrouw van Karsten kwam voor de vaccinatie met haar kat Stalin. Omdat u niet moet denken dat het hier ging om communisten van de vorige eeuw, geef ik u ook even de naam van de andere kat: Gandhi.
Bij de vaccinatie vindt er altijd een uitgebreid lichamelijk onderzoek plaats. Ook een inspectie van de bek en het gebit hoort daarbij. Toen ik Stalin nader onderzocht bleken er afwijkingen aan het gebit. “Dat heb ik nooit opgemerkt” sprak mevrouw Karsten. “Daar heeft hij toch geen pijn aan?” vroeg ze bezorgd. ”Ik merk er bij het eten niets aan.”
Er was sprake van tandresorptie. Een kwaal die alleen bij de kat voorkomt. Het glazuur lost langzaam op en het onderliggende tandbeen komt aan de oppervlakte. Dat is veel poreuzer dan het glazuur en zo is de zenuw in de tand of kies snel geprikkeld wat tot pijnklachten leidt.
Ik pakte mijn tandheelkundige onderzoekshaakje, hetzelfde wat een mensentandarts ook gebruikt en raakte de aangetaste kies aan. Stalin begon te klappertanden. Daarna deisde hij achteruit in een poging om te ontsnappen.
Oh, dat heb ik wel gezien dat hij klappertandde. Ik dacht dat dat kwam omdat het blikvoer nog te koud was omdat ik het net uit de koelkast had gehaald”.” Zei ze verschrikt. “Ja” antwoorde ik “Dat is een teken van pijn. Bij het koude voer raakt de zenuw nu geprikkeld zodat Stalin pijn ervaart.” ‘Mevrouw Karsten keek verschrikt. “Maar dat wist ik niet, anders was ik meteen gekomen. ”zei ze schuldbewust. “Wat moet er nu gebeuren?’”
Ik vertelde dat we onder narcose alle tanden en kiezen goed gingen controleren op tandresorptie en dat alle aangetaste elementen getrokken moesten worden. Daarmee was Stalin dan van zijn klachten af. Toek ik haar na de behandeling een paar weken later sprak zei ze dat het leek of Stalin in zijn tweede jeugd was. Hij moet er toch meer last van hebben gehad dan ze dacht vertelde ze.
